Disclaimer: Ik moet even stoom afblazen 😉  Lees je liever een verhaal over hoop en kansen, lees dan alleen de laatste alinea! #stoomuitmijnoren 😉

Half november. 8 maanden na de start van de coronacrisis. Dat wat niemand ooit voor ogen had gehouden gebeurde tóch, de hele wereld ging op slot. Daar waar de meeste landen voor die tijd “gewoon op groen” stonden, was de wereld ineens knalrood. Maar zo lang ging dit toch niet duren? Dat kan toch niet, de wereld kan toch niet zomaar op slot gaan?

@Travelpro

Afgelopen zomer…

Afgelopen zomer hebben we weer een heel klein beetje kunnen ruiken aan ons “normale leven”. We konden mondjesmaat op reis. Maar alle kleurcodes leken wel verkeerslichten; rood, oranje, geel, oranje, geel, oranje… De situatie voor ons als reisadviseurs was bijna niet bij te houden. Daar waar een land weer op geel ging en wij klanten weer die kant op mochten sturen, kon het zomaar een paar dagen later weer oranje worden. Deze situatie was bijna niet te doen. Dat heeft mij in de zomer doen besluiten om even niet meer te gaan boeken. Niet dat ik dat niet wilde, maar het was gewoon geen doen.

De laatste dagen krijg ik veel vragen. “Laura, hoe doe jij dat nu financieel?” Tsja, heel eerlijk… Eigenlijk ben ik – en met mij alle collega-reisadviseurs – al een jaar voor niks aan het werk. Wij worden namelijk pas betaald wanneer de klant op reis is. Dat betekent dus voor de reizen die ik allemaal heb moeten annuleren, dat ik hier héél veel werk aan heb gehad (namelijk: uitzoeken, bijschaven, inboeken en vervolgens weer annuleren en/of omboeken, zo niet 2 of 3x moeten omboeken in verband met een veranderende kleurcode en dan annuleren…), maar dat ik hier niks aan heb verdiend. Inderdaad, helemaal niks. Ik heb gebruik kunnen maken van de eerste Tozo-regeling en daar ben ik nog altijd heel blij mee en dankbaar voor. Maar daar waar veel sectoren sectorspecifieke steun krijgen, krijgen wij dat als reisbranche niet. Na de eerste Tozo-regeling hield het voor ons wel op, omdat velen van ons vanuit huis werken (en dus geen pand hebben) en/of een partner hebben.

Verdrietig en boos…

Vorige week werd ik dus ook heel verdrietig en boos om het bericht over het vuurwerkverbod. Nog geen dag nadat dit bekend gemaakt was, kreeg ik al een pushbericht dat er 40 miljoen compensatie op tafel gelegd werd. En wij dan?!

Ik begrijp heel goed dat sommige branches meer steun krijgen dan anderen. Ja, de horeca heeft het zwaar, daar wil ik niks aan af doen. Maar zij kunnen nu toch nog iets van inkomen genereren door afhaalmaaltijden aan te bieden. Maar waarom worden wij als reisbranche niet gezien? Omdat wij een “luxeproduct” aanbieden? Vorige week las ik dat al ongeveer 20% van de mensen in de reisbranche zijn/haar baan verloren is. Dat geloof ik graag, want de ontslagen vliegen mij om de oren. Ook las ik dat er in de komende maanden waarschijnlijk nog zoveel ontslagen gaan vallen, dat dit percentage tot maart op gaat lopen tot 50%. 50%! Kunnen wij ook afhaalreizen gaan aanbieden? Misschien dat er dan nog iets meer collega’s overeind blijven…

Mijn eerlijke antwoord

Dus als je nu een eerlijk antwoord van mij wilt hebben op de vraag: “Laura, hoe doe jij dat nu financieel?”, dan geef ik je dat eerlijke antwoord: Wij hebben ons in de afgelopen maanden hard gemaakt voor al onze klanten. Wij hebben boze mensen aan de telefoon gehad, waarom wij niet gewoon het geld terugbetaalden en waarom zij zo’n “rottig voucher” kregen. Wij hebben bergen werk verzet. VOOR NIKS. Geen mooie reisverhalen van onze klanten en 0 euro. Niks! Vanuit het kabinet is het advies om in ieder geval tot en met half januari ook geen reizen meer uit te voeren. De komende maanden zullen wij dus ook geen inkomen hebben. Maar lief kabinet, wanneer wordt er naar ons als reisadviseurs omgekeken?

Wees een beetje lief voor elkaar!

Mag ik jullie dus om een gunst vragen? Wees een beetje lief voor elkaar. Wees een beetje lief voor diegene die nu (nog?) werkzaam is in de reisbranche. En mocht je het niet met mij eens zijn, is uiteraard ook helemaal prima. Maar bedenk alsjeblieft ook dat dit onze baan is. Dat dit is waar wij van houden en waar wij in de afgelopen jaren zo hard voor hebben gewerkt. Dat wij ons best doen voor jullie en dat wij straks ook weer vol goede moed klaar willen staan voor jullie als er wel weer gereisd mag worden. Wij houden hoop, al is er op dit moment nog niet echt een lichtje aan de horizon voor ons.

Mijn liefde gaat op dit moment even uit naar al mijn collega-reisadviseurs, die in deze tijd wel even wat liefde kunnen gebruiken. Stuur jij jouw reisadviseur ook even een lief berichtje? Dat kunnen ze heel erg waarderen, dat weet ik zeker.

Op naar betere tijden. En die gaan er komen, daar ben ik van overtuigd! Ik ben namelijk nog steeds met hele leuke dingen bezig. Ik heb mooie gesprekken met hele lieve en bijzondere mensen, de wijnreisgids over de Elzas is volop in ontwikkeling… Ondanks deze rare tijd, ben en blijf ik er van overtuigd dat de reisbranche de mooiste branche ter wereld is. En mocht je mij nu heel erg blij willen maken? Maak dan alvast een voorreservering voor de wijnreisgids die Isabel en ik aan het schrijven zijn!